Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Bork Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.

Nam nec vir bonus ac iustus haberi debet qui, ne malum habeat, abstinet se ab iniuria. Bork Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Paria sunt igitur. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Duo Reges: constructio interrete. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore;

Iam in altera philosophiae parte. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.

Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res

verba rapiunt; Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Confecta res esset. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Summus dolor plures dies manere non potest? De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Nemo igitur esse beatus potest. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Si longus, levis dictata sunt.

Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Sed quod proximum fuit non vidit. Id est enim, de quo quaerimus.

Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Si stante, hoc natura

videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Ergo, inquit, tibi Q.

Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Illa tamen simplicia, vestra versuta. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Minime vero istorum quidem, inquit. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;