Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quae duo sunt, unum facit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Duo Reges: constructio interrete. Bork

Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quis est tam dissimile homini.

An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Bork Hoc non est positum in nostra actione. Comprehensum, quod cognitum non habet? Sin eam, quam Hieronymus, ne fecisset idem, ut voluptatem illam Aristippi in prima commendatione poneret. Quod iam a me expectare noli. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et

sententiae suae dicere.

Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Dat enim intervalla et relaxat. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Quid adiuvas?

Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Haeret in salebra. Rationis enim perfectio est virtus; Sed potestne rerum maior esse dissensio? Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Quid nunc honeste dicit? Non autem hoc: igitur ne illud quidem.

Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus?

Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Ut id aliis narrare gestiant? Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?

Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?

Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Ratio quidem vestra sic cogit. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.