A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Itaque his sapiens semper vacabit. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Stoicos roga.

Quae contraria sunt his, malane? Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?

Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Restant Stoici, qui cum a Peripateticis et Academicis omnia transtulissent, nominibus aliis easdem res secuti sunt. Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;

Minime vero, inquit ille, consentit. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.

Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Sed ille, ut dixi, vitiose. Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis;

Quid iudicant sensus? Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Bork Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Urgent tamen et nihil remittunt. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Suo genere perveniant ad extremum; Quonam, inquit, modo? Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Hoc non est positum in nostra actione.

Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Tubulo putas dicere? Quo plebiscito

decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Duo Reges: constructio interrete. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Gerendus est mos, modo recte sentiat.