Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Quippe: habes enim a rhetoribus; Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur;

Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Nos commodius agimus. Sed haec in pueris; Bork Bonum incolumis acies: misera caecitas. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus.

Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Hunc vos beatum; Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.

Sed plane dicit quod intellegit. Hoc est non dividere, sed frangere. Pungunt quasi aculeis interrogatiunculis angustis, quibus etiam qui assentiuntur nihil commutantur animo et idem abeunt, qui venerant. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Suo enim quisque studio maxime

ducitur. Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Negat enim summo bono afferre incrementum diem.

Scrupulum, inquam, abeunti; Quis Aristidem non mortuum diligit? Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Stoicos roga. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Non est igitur summum malum dolor. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Duo Reges: constructio interrete. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.

Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Cur, nisi quod turpis oratio est? Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.

Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Non igitur bene. Sed quod proximum fuit non vidit. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Sed residamus, inquit, si placet. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.