Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat; Sed ad rem redeamus; Ut aliquid scire se gaudeant? Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.

Explanetur igitur. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Quod quidem iam fit etiam in Academia. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Nemo igitur esse beatus potest. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Verum esto;

Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Quod est, ut dixi, habere ea, quae secundum naturam sint, vel omnia vel plurima et maxima. Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur.

An hoc usque quaque, aliter in vita? An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Refert tamen, quo modo. Curium putes loqui,

interdum ita laudat, ut quid praeterea sit bonum neget se posse ne suspicari quidem. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Videsne quam sit magna dissensio? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Laboro autem non sine causa; Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Qualem igitur hominem natura inchoavit?

Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Duo Reges: constructio interrete. Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Sed haec nihil sane ad rem; Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.

Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Tubulo putas dicere? Qui est in parvis malis. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt.

Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Quod iam a me expectare noli. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Si stante,

hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus;