Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Bork Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;

Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Praeclare hoc quidem. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Ac tamen hic mallet non dolere. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si quae forte-possumus. Ego vero isti, inquam, permitto. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Duo Reges: constructio interrete. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Ego vero isti, inquam, permitto. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Natura sic ab iis investigata est, ut nulla pars caelo, mari, terra, ut poëtice loquar, praetermissa sit; Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt.

Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Beatum, inquit.

Ac ne plura complectar-sunt enim innumerabilia-, bene laudata virtus voluptatis aditus intercludat necesse est. Idem iste,

inquam, de voluptate quid sentit? Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus.

Sed ego in hoc resisto; Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere.

At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.

Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui?

Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Hoc sic expositum dissimile est superiori. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?