Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Maximus dolor, inquit, brevis est. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Immo videri fortasse. At iam decimum annum in spelunca iacet. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Quare attende, quaeso. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Neutrum vero, inquit ille. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Duo Reges: constructio interrete. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Dat enim intervalla et relaxat.

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. An, partus ancillae sitne in fructu habendus,

disseretur inter principes civitatis, P.

Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Nulla erit controversia. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur.

Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Quo igitur, inquit, modo? Ratio quidem vestra sic cogit. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?

Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno?

Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur.

Maximus dolor, inquit, brevis est. Est, ut dicis, inquit; Cur iustitia laudatur? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat;