Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Gracchum patrem non beatiorem fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;

Facillimum id quidem est, inquam. Quis negat? Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Non laboro, inquit, de nomine. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Bonum liberi: misera orbitas. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat.

Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Id est enim, de quo quaerimus. Si longus, levis.

Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum

quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Iam enim adesse poterit. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare;

Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.

Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Duo Reges: constructio interrete. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Vestri haec

verecundius, illi fortasse constantius. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.