Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Tum mihi Piso: Quid ergo? Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. An hoc usque quaque, aliter in vita?

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Quarum cum una sit, qua mores conformari putantur, differo eam partem, quae quasi stirps ets huius quaestionis. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit?

Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Nam de isto magna dissensio est. Num igitur utiliorem tibi

hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quis istud possit, inquit, negare? Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum.

Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?

Bork Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. At multis se probavit.

Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc enim constituto in philosophia constituta sunt omnia. Iam in altera philosophiae parte. Duo Reges: constructio interrete. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Bork Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam

confirmandus, inquam;

Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Reguli reiciendam;