Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Hic ambiguo ludimur. Suo enim quisque studio maxime ducitur. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae.

Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Respondeat totidem verbis. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Sed haec omittamus; At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. An eiusdem modi? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et non ex maxima parte de tota iudicabis? Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Ut in voluptate

sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Duo Reges: constructio interrete. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi.

Ac tamen hic mallet non dolere. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Et quod est munus, quod opus sapientiae?

Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. De maximma autem re eodem modo, divina mente atque natura mundum universum et eius maxima partis administrari. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.

Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Laboro autem non sine causa; In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Quod iam a me expectare noli. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem?

An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Tum mihi Piso: Quid ergo? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Graece donan, Latine voluptatem vocant.

Hoc est non dividere, sed frangere. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Hoc est non modo cor non habere,

sed ne palatum quidem. Ad eos igitur converte te, quaeso. Odium autem et invidiam facile vitabis.

Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M.