Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Cur, nisi quod turpis oratio est? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Audeo dicere, inquit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Utram tandem linguam nescio? An hoc usque quaque, aliter in vita? Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. At iam decimum annum in spelunca iacet. Duo Reges: constructio interrete. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.

Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Poterat autem inpune; Polycratem Samium felicem appellabant.

Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur.

Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Qui convenit? Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius.

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus

tanta praestantia? Ex eorum enim scriptis et institutis cum omnis doctrina liberalis, omnis historia. Sed ad rem redeamus; At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est.

Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quis est tam dissimile homini. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.

Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Sed ego in hoc resisto; Quid de Pythagora? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat?

Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico?

Bork Sed fac ista esse non inportuna; At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Manebit ergo amicitia tam diu, quam diu sequetur utilitas, et, si utilitas amicitiam constituet, tollet eadem. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Sed ille, ut dixi, vitiose. Nos commodius agimus. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;