Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Si longus, levis; Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Nam constitui virtus nullo modo potesti nisi ea, quae sunt prima naturae, ut ad summam pertinentia tenebit. Explanetur igitur.

Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Nos commodius agimus. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit;

Quid ergo? Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Bonum liberi: misera orbitas. Sed potestne rerum maior esse dissensio? An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Minime vero istorum quidem, inquit. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Certe non potest. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet; Idem adhuc;

Facete M. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Non igitur bene. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed

etiam me ipsum abducas licebit. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Et quod est munus, quod opus sapientiae? Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio.

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Simus igitur contenti his. Efficiens dici potest. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate.

Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Equidem e Cn. Id est enim, de quo quaerimus. Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es homo miser, inquit. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.

Odium autem et invidiam facile vitabis. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Eaedem res maneant alio modo. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Duo Reges: constructio interrete. Immo videri fortasse. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere.

Dici enim nihil potest verius. Cave putes quicquam esse verius. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Quo igitur, inquit, modo? Et quidem, inquit, vehementer errat; Non igitur de improbo, sed de callido

improbo quaerimus, qualis Q. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc.