Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;

Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Duo Reges: constructio interrete. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?

Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Beatus sibi videtur esse moriens. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Tria genera bonorum;

Istam voluptatem perpetuam quis potest

praestare sapienti? Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor.

Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.

Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Nulla erit controversia. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Equidem e Cn. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor,

philosophorum. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?