Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Conferam avum tuum Drusum cum C. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. At certe gravius. Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet?

Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Quid sequatur, quid repugnet, vident.

Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Cuius etiam illi hortuli propinqui non memoriam solum mihi afferunt, sed ipsum videntur in conspectu meo ponere. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Pauca mutat vel plura sane; Quid est igitur, inquit, quod requiras? Hoc simile tandem est? Duo Reges: constructio interrete. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat.

Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Sed

potestne rerum maior esse dissensio? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.

Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Certe non potest. Hoc tu nunc in illo probas. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?

Rem unam praeclarissimam omnium maximeque laudandam, penitus viderent, quonam gaudio complerentur, cum tantopere eius adumbrata opinione laetentur? Idemne, quod iucunde? Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser.

De vacuitate doloris eadem sententia erit. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.

Disserendi artem nullam habuit. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam.

Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. In schola desinis. Quod autem principium officii quaerunt, melius quam

Pyrrho; An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.