Sed nunc, quod agimus; Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Oratio me istius philosophi non offendit; Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Summus dolor plures dies manere non potest? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Refert tamen, quo modo. Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Quare attende, quaeso.

Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Quorum altera prosunt, nocent altera. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Equidem e Cn. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid

omnes, quid Lucius noster? Oratio me istius philosophi non offendit; Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur.

Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Quo modo? Quod totum contra est. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia.

Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Bork Perge porro; At enim hic etiam dolore. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Utilitatis causa amicitia est quaesita.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Quis istum dolorem timet? Eaedem res maneant alio modo. Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Erit enim mecum, si tecum erit. Duo Reges: constructio interrete. Si

quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis.

Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Tollenda est atque extrahenda radicitus. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Ut aliquid scire se gaudeant? Effluit igitur voluptas corporis et prima quaeque avolat saepiusque relinquit causam paenitendi quam recordandi. Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam.

Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. At enim hic etiam dolore. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse.

Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.