Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem.

Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Facete M. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. At, si voluptas esset bonum, desideraret. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico.

Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Cur post Tarentum ad Archytam? Quae cum essent dicta, discessimus. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?

Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur

tandem? Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Quo modo? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Duo Reges: constructio interrete. An tu me de L. Hunc vos beatum; Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis?

Moriatur, inquit. Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.

Iam in altera philosophiae parte. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Dicimus aliquem hilare vivere; Tria genera bonorum; Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia.

Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Refert tamen, quo modo. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus;