Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Praeclare hoc quidem. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; An eiusdem modi? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum.

Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Facete M. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Mihi enim satis est, ipsis non satis. In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Duo Reges: constructio interrete. Esse enim, nisi eris, non potes.

At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Non potes, nisi retexueris illa. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Prioris generis est docilitas, memoria; Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.

Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris.

Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Non est igitur voluptas bonum.

Quod quidem nobis non saepe contingit. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Si longus, levis dictata sunt. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore;

Idemne, quod iucunde? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo.

Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Quae ista amicitia est? Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Bork Tu enim ista lenius, hic

Stoicorum more nos vexat. Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.

Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus.