Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem?

Quis est tam dissimile homini. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Erat enim Polemonis. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Sed quot homines, tot sententiae; Quod quidem iam fit etiam in Academia. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quis istud possit, inquit, negare? Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Quo modo autem philosophus loquitur? Et quoniam haec deducuntur de corpore quid est cur non recte pulchritudo etiam ipsa propter se expetenda ducatur?

Nihilo magis. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Recte, inquit, intellegis.

Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Non est igitur voluptas bonum. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem,

si finitas cupiditates haberent? Atque ego: Scis me, inquam, istud idem sentire, Piso, sed a te opportune facta mentio est. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;

Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Bork Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? At enim hic etiam dolore. Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.

Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quid ergo? Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Cur haec eadem Democritus?

Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte

cupidus dici possit? Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Cur iustitia laudatur? Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Duo Reges: constructio interrete. Bork Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Minime vero, inquit ille, consentit. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Sedulo, inquam, faciam.