Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.

Ut pulsi recurrant? Equidem, sed audistine modo de Carneade? Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Ita prorsus, inquam; Nihil opus est exemplis hoc facere longius.

Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Quod cum dixissent, ille contra. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers?

Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Erat enim Polemonis. De hominibus dici non necesse est. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Praeclare hoc quidem. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quid enim possumus hoc agere divinius? Duo Reges: constructio interrete. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Et ille ridens: Video,

inquit, quid agas; Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Stoicos roga. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.

Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Quo igitur, inquit, modo?

Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. At enim hic etiam dolore. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Nullum inveniri verbum potest quod magis idem declaret Latine, quod Graece, quam declarat voluptas.

Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quamquam scripsit artem rhetoricam Cleanthes, Chrysippus etiam, sed sic, ut, si quis obmutescere concupierit, nihil aliud legere debeat. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata.

Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut

indignum esse ducamus? Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;