Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Nullis enim partitionibus, nullis definitionibus utuntur ipsique dicunt ea se modo probare, quibus natura tacita adsentiatur. Hoc non est positum in nostra actione. Quid iudicant sensus? Tubulo putas dicere? Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.

Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.

Bork Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis.

Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Bork

Erit enim instructus ad mortem contemnendam, ad exilium, ad ipsum etiam dolorem. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem

nomine appellas? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Ac tamen hic mallet non dolere. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Non est igitur summum malum dolor. De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem.

Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas?

Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Sed quot homines, tot sententiae; Quid iudicant sensus? Erit enim mecum, si tecum erit. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Verum hoc idem saepe faciamus.

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Si enim sapiens aliquis miser esse possit, ne ego istam gloriosam memorabilemque virtutem non magno aestimandam putem. Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Ut pulsi recurrant? Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Nihil opus est exemplis hoc facere longius.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quibus ego vehementer assentior. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Duo Reges: constructio interrete. Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et

Polemonis docet. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt.