Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? At hoc in eo M. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Summus dolor plures dies manere non potest?

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Quis est tam dissimile homini. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Urgent tamen et nihil remittunt. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse.

Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quis contra in illa aetate pudorem, constantiam, etiamsi sua nihil intersit, non tamen diligat? Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Nunc omni virtuti vitium

contrario nomine opponitur. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac.

Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quare conare, quaeso. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Murenam te accusante defenderem. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Urgent tamen et nihil remittunt.

Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Quod quidem iam fit etiam in Academia. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt.

Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Ac tamen hic mallet non dolere. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Ea possunt paria non esse. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Nunc de hominis summo bono quaeritur; Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Sed quot homines, tot sententiae; Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Duo Reges: constructio interrete.

Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quis hoc dicit? Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni.