A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Quis hoc dicit? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse.

At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Scrupulum, inquam, abeunti; Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Falli igitur possumus. Easdemne res? Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Satisne igitur videor vim verborum tenere, an sum etiam nunc vel Graece loqui vel Latine docendus? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.

Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen; Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Quo igitur, inquit, modo? Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?

Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Ita prorsus, inquam; Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret. Quid de Platone aut

de Democrito loquar? Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.

Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quid censes in Latino fore? Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?

Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare.

Duo Reges: constructio interrete. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Quis enim redargueret? Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret.

Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Itaque rursus eadem ratione, qua sum

paulo ante usus, haerebitis. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Est, ut dicis, inquam. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Bork

Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Nos commodius agimus. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Negare non possum. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.