Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit.

Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria?

Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Bonum incolumis acies: misera caecitas.

Quasi vero aut concedatur in omnibus stultis aeque magna esse vitia, et eadem inbecillitate et inconstantia L. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Urgent tamen et nihil remittunt. Sed ille, ut dixi, vitiose. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Duo Reges: constructio interrete. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam.

Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Quid nunc honeste dicit?

Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis

verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Ad eos igitur converte te, quaeso. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. At multis malis affectus. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis;

An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem.

Quis istud possit, inquit, negare? Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L.