Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non est igitur voluptas bonum. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Duo Reges: constructio interrete. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Quae duo sunt, unum facit. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe;

Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat.

Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Quis animo aequo videt eum, quem inpure ac flagitiose putet vivere? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. De quibus cupio scire quid sentias.

Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Atqui,

inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio.

Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis.

Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit.

Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Summus dolor plures dies manere non potest? Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Maximus

dolor, inquit, brevis est. Quid sequatur, quid repugnet, vident.

Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Cyrenaici quidem non recusant; Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Istic sum, inquit. Scrupulum, inquam, abeunti; Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.