In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Magna laus. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.

Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me.

Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Quod quidem iam fit etiam in Academia. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Nam quid possumus facere melius? Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur?

Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Cum autem in quo

sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore.

Ratio quidem vestra sic cogit. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Esse enim, nisi eris, non potes. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.

Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Nos commodius agimus. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Sed ego in hoc resisto; Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Duo Reges: constructio interrete.

Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Audeo dicere, inquit. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quare conare, quaeso. Oratio me istius philosophi non offendit; Bork

Quis istud possit, inquit, negare? Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.

Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Hoc uno captus Erillus scientiam summum bonum esse defendit nec rem ullam aliam per se expetendam.