Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Dici enim nihil potest verius. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. In primo enim ortu inest teneritas ac mollitia quaedam, ut nec res videre optimas nec agere possint. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Duo Reges: constructio interrete. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. In quibus doctissimi illi

veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Eaedem res maneant alio modo.

Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.

Addo etiam illud, multa iam mihi dare signa puerum et pudoris et ingenii, sed aetatem vides. Moriatur, inquit. Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Ut aliquid scire se gaudeant? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Id est enim, de quo quaerimus.

Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Dicimus aliquem hilare vivere; Quo modo autem philosophus loquitur? Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio.

Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere. An nisi populari fama? Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Non laboro, inquit, de nomine.

Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter

sese ipsa pugnant. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Bonum integritas corporis: misera debilitas. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.