Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. An potest cupiditas finiri? Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Graece donan, Latine voluptatem vocant. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Duo Reges: constructio interrete. Quid, de quo nulla dissensio est? Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.

Disserendi artem nullam habuit. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Nisi enim id faceret, cur Plato Aegyptum peragravit, ut a sacerdotibus barbaris numeros et caelestia acciperet? Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Facillimum id quidem est, inquam. Poterat autem inpune;

Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Cur fortior sit, si

illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit?

Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Urgent tamen et nihil remittunt. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.

Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Quod iam a me expectare noli. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?

Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. A mene tu? Non est igitur voluptas bonum. Idemne, quod iucunde? Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim?

Quid de Pythagora? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate.

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quo tandem modo? Utram tandem linguam nescio? Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.