Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis?

Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Collatio igitur ista te nihil iuvat.

Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex.

Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. At hoc in eo M. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.

Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec

perspici nec cognosci potest. Prave, nequiter, turpiter cenabat; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Tu quidem reddes; Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quid est enim aliud esse versutum? An tu me de L.

Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Nonne odio multos dignos putamus, qui quodam motu aut statu videntur naturae legem et modum contempsisse? Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Proclivi currit oratio. Duo Reges: constructio interrete. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Hoc non est positum in nostra actione. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Facete M.

Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Quis hoc dicit? Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Sed quamquam negant nec virtutes nec vitia crescere, tamen utrumque eorum fundi quodam modo et quasi dilatari putant. Cave putes quicquam esse verius. Quo tandem modo? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa

rerum scientia; Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Quare attende, quaeso.

Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Quare ad ea primum, si videtur; Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum;