Quonam, inquit, modo? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Quis enim redargueret? Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. At coluit ipse amicitias.

Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.

Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.

An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Nonne odio multos dignos putamus, qui quodam motu aut statu videntur naturae legem et modum contempsisse? Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.

Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quo modo? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Ac tamen hic mallet non dolere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Quis istum dolorem timet? Duo Reges: constructio interrete.

Erat enim res aperta.

Dici enim nihil potest verius. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Ita prorsus, inquam; Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quorum altera prosunt, nocent altera.

Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Tria genera bonorum; Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Sed hoc sane concedamus. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala?

An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Et quidem, inquit, vehementer errat; Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse.

Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Praeteritis, inquit, gaudeo. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Quamquam te quidem video minime esse deterritum.