At iam decimum annum in spelunca iacet. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Minime vero istorum quidem, inquit. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo. Quis istud possit, inquit, negare? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit?

Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet;

Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Odium autem et invidiam facile vitabis. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Sic vester sapiens magno aliquo emolumento commotus cicuta, si opus erit, dimicabit. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat.

Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Sed nimis multa. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac.

Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nos commodius agimus. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Duo Reges: constructio interrete. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem.

Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Ille incendat? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Quid enim possumus hoc agere divinius? Nunc vides, quid faciat.

Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Quare ad ea primum, si videtur; Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus.

Nemo igitur esse beatus potest. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut

indignum esse ducamus? Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.