Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Certe non potest. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Ubi ut eam caperet aut quando? Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio?

Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas? Nulla erit controversia. Zenonis est, inquam, hoc Stoici.

Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Quae duo sunt, unum facit. Hoc mihi cum tuo fratre convenit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Duo Reges: constructio interrete. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.

Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem?

Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Nos commodius agimus. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Quid est, quod

ab ea absolvi et perfici debeat? In omni enim arte vel studio vel quavis scientia vel in ipsa virtute optimum quidque rarissimum est. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum.

Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Hoc tu nunc in illo probas. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Consequens enim est et post oritur, ut dixi. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Mihi enim satis est, ipsis non satis. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse.

Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Bork Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Sed plane dicit quod intellegit. Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret. Quod totum contra est. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Quid turpius quam

sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur.

Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate.