Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Ergo, inquit, tibi Q. Haeret in salebra. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?

Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni?

Tum mihi Piso: Quid ergo? Sullae consulatum? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Et nemo nimium beatus est; Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Si longus, levis dictata sunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Duo Reges: constructio interrete. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos, non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior;

Bonum patria: miserum exilium. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Quia nec honesto quic quam honestius nec

turpi turpius. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri.

In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Si ad corpus pertinentibus, rationes tuas te video compensare cum istis doloribus, non memoriam corpore perceptarum voluptatum; Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Sed quae tandem ista ratio est? Comprehensum, quod cognitum non habet? Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem.

Quae est igitur causa istarum angustiarum? Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus.

Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Si longus, levis; Verum hoc idem saepe faciamus. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est.

Bork Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus.

Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Et harum quidem rerum facilis est et

expedita distinctio. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.