Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Et nemo nimium beatus est; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Duo Reges: constructio interrete. Sumenda potius quam expetenda. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est.

Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Reguli reiciendam; Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Quae cum dixisset, finem ille. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Sic exclusis sententiis reliquorum cum praeterea nulla esse possit, haec antiquorum valeat necesse est. Non laboro, inquit, de nomine.

Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Quid, de quo nulla dissensio est? Bork

De hominibus dici non necesse est. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis.

Sed haec nihil sane ad rem; Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Hoc loco tenere se Triarius non

potuit.

Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Nunc de hominis summo bono quaeritur; Equidem, sed audistine modo de Carneade? Mihi enim satis est, ipsis non satis. Dat enim intervalla et relaxat. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse.

Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Quid censes in Latino fore? Addebat etiam se in legem Voconiam iuratum contra eam facere non audere, nisi aliter amicis videretur. Tubulo putas dicere? Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis.

Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Nunc agendum est subtilius. Quid censes in Latino fore? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est.

Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris

privatio. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Prioris generis est docilitas, memoria; Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.

Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Sed fac ista esse non inportuna; Cur id non ita fit? Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Frater et T. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L.