Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Quae cum essent dicta, discessimus. Cur id non ita fit? An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Quibus natura iure responderit non esse verum aliunde finem beate vivendi, a se principia rei gerendae peti; His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Duo Reges: constructio interrete.

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. De quibus cupio scire quid sentias. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Cur post Tarentum ad Archytam? Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.

Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Quae cum dixisset, finem ille. Immo videri fortasse. Si enim ad populum me vocas, eum. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam

confirmandus, inquam; Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Hoc non est positum in nostra actione. Sed quod proximum fuit non vidit. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Hoc sic expositum dissimile est superiori.

At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Et nemo nimium beatus est; Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Tibi hoc incredibile, quod beatissimum.

Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Beatus sibi videtur esse moriens. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? At iam decimum annum in spelunca iacet. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.

Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam

sententiam. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Sedulo, inquam, faciam.

Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Igitur ne dolorem quidem. Si enim ad populum me vocas, eum. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Cui Tubuli nomen odio non est? Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;