Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn.

Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Sed finge non solum callidum eum, qui aliquid improbe faciat, verum etiam praepotentem, ut M. Haec non erant eius, qui innumerabilis mundos infinitasque regiones, quarum nulla esset ora, nulla extremitas, mente peragravisset. Sed ad rem redeamus; An potest cupiditas finiri? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. At coluit ipse amicitias.

Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse? Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.

Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum

pulchritudinem? Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. At eum nihili facit; Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Itaque his sapiens semper vacabit. Duo Reges: constructio interrete.

Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Quis istud possit, inquit, negare?

Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Solum praeterea formosum, solum

liberum, solum civem, stultost; Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Invidiosum nomen est, infame, suspectum.

Ne discipulum abducam, times. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Quae cum dixisset, finem ille. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum;

Restinguet citius, si ardentem acceperit. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quae contraria sunt his, malane? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.